Adelaide…
Yüzeyde modern bir şehir, ama toprağının her katmanında binlerce yıllık bir hikâye gizli.
Bu topraklar bir zamanlar Kaurna halkının “Tarndanya” dediği kutsal mekândı.
1836’da İngiliz yerleşimciler burayı “boş toprak” yani terra nullius ilan ettiklerinde, sadece bir coğrafyayı değil, bir halkın ruhunu da gasp ettiler.
Aborjin ve Torres Strait Adalıları, topraklarından, dillerinden ve kültürlerinden koparıldılar.
Ama onların adalet ve direnç anlayışı hâlâ bu toprakların derinlerinde yankılanıyor.
Bu ses, 1800’lerin sonlarında çöllerden gelen başka bir azimle birleşti:
Afgan deveciler.
O öncüler, Avustralya’nın kavurucu iç bölgelerinde su ve erzak taşıyarak medeniyetin damarlarını kurdular.
Adelaide şehri, bu kara toprakların postacılarına ibadet ve dayanışma merkezi oldu.
1887’de Adelaide City Mosque (Şehir Camii), bu fedakâr insanların alın teriyle harcı karılarak inşa edildi.
O günlerde minare yerine deve çanları çalıyor, ama o ses bir medeniyetin doğuşunu müjdeliyordu.
Afganistan, Pakistan ve Hindistan’dan gelen bu inançlı insanlar, çöllerin ortasında yalnızca deve kervanları değil, umut ve dayanışma da taşıdılar.
Adelaide zamanla onların buluştuğu, ticaret yaptığı ve ibadet ettiği bir merkez hâline geldi.
1887’de, Müslüman topluluğun öncülerinden Hassan Musa Khan ve arkadaşları, Little Gilbert Street’te ülkenin ilk camisinin temelini attılar.
Bugünse Adelaide’in kalbinde yer alan bu tarihî mabet sadece bir ibadet yeri değil; muhacirlerin ve göçmenlerin dayanışma merkeziydi.
İnsanlar burada dua eder, iş bulur, barınma paylaşır, birbirine omuz verirdi.
O günlerde minare yerine deve çanlarının sesi duyulurdu; ama o ses, bu topraklarda inanç, emek ve kararlılıkla yoğrulmuş bir hikâyenin başlangıcıydı.
Ve bugün, o hikâye başka bir biçimde akıyor…
Yüzyıl önce bu topraklara deveyle gelen Müslümanlar, heybelerinde Kur’an-ı Kerim’le, cami minberinden kelamlarını ve meramlarını söylüyorlardı.
Bugün muallimler, bilgileriyle, sevgileriyle, gönülleri nakşediyorlar.
Pinnacle Eğitim Kurumları, bu yolculuğun, bu çabanın ve azmin halkası adeta.
Tam 20 yıl önce birkaç idealist eğitimcinin “iyi insan, iyi toplum” hayaliyle attığı küçük bir tohum, bugün üç ayrı kampüste binlerce öğrencinin gönlüne akan bir nehre dönüştü.
Tıpkı bu kadim toprak olan Adelaide’nin bağrına akan Torrens Nehri gibi…
Bazen sessiz, bazen coşkun, ama hep akışta.
Vücuda can veren kan damarları gibi…
Bu nehrin kaynağında Hizmet Hareketi gönüllülerinin kalplerindeki adanmışlık var.
Geçmişte İngiliz istilacıların Aborjin halkına yaptığı zulmün bir benzerini, bugün Anadolu topraklarındaki rejim, Hizmet Hareketi’ne uyguluyor.
Belki de tarih tekerrür ediyor:
Zulüm aynı, yüzler farklı.
Afgan deveciler çöl ortasında devenin sırtında su taşıyordu; bugün Hizmet gönüllüleri, sırtlarında çantaları, ellerinde kalemleri, yüreklerinde sevgileriyle dünyanın dört bir yanına insanlık taşıyor.
Pinnacle Koleji de bu mücadelenin bir sembolü.
Baskıların ötesinde sevgiye, bilime ve hoşgörüye dayalı bir eğitim modeliyle gençleri yetiştiriyor, toplumun kalbine dokunuyor.
Zulüm ve baskının en ağır biçimlerini yaşasalar da, onlar tıpkı çorak çöllere su taşıyan Afgan devecileri gibi gönülleri serinletmeye devam ediyorlar.
Adelaide’deki bu eğitim mabedinin 20. yılı, tarihten bugüne uzanan bir hikâyeyi anlatıyor.
Devlet erkânının mesajları anlam yüklüydü.
Konuşmalar, bizi geçmişe götürdü.
Bu sadece bir yıldönümü değil; farklı çağlarda zulüm görmüş ama inançla ayağa kalkmış toplulukların ortak mirasına bir saygı duruşuydu.
Eğitim gönüllüleri, nadanlara inat, otuzdan fazla milletin evlatlarının yüreğine güzellikler nakşediyor.
Programda konuşan Eğitim Bakanı Blair Boyer, şu cümlede özetledi:
“Pinnacle Eğitim Kurumları, dürüstlüğüyle ve mükemmel ilkeleriyle eyaletimizin ayrılmaz bir parçası oldular, toplumun kalbindedirler.”
Elhak…
Okul, sadece insan yetiştiren bir kurum değil; aynı zamanda kalpleri birbirine bağlayan bir köprü.
Sezer Morkoç’un hayatı, bu ruhun en canlı örneklerinden biriydi.
Eğitim uğruna verdiği emekle, Adelaide toprağına emanet edildi.
Okulun temelinde alın teri olan Sezer Hoca, okulun yanı başındaki El-Halil Mezarlığı’nda yatıyor.
Tıpkı Adem Tatlı’nın Moğolistan steplerinde emek verdiği beldede kalma vasiyeti gibi…
Avustralyalılara çayı sevdiren Sezer Hoca’nın cenazesinde eşi Selen Hanım’ın, gözyaşları içinde söylediği şu sözleri hala kulaklarımda çınlıyor:
“Eğitim kurumumuz, eşimin üçüncü evladıydı.”
Evet iki evladı vardı. Üçüncüsü ise Pinnacle okulduydu.
Aslında bu anekdot, Pinnacle Koleji’nin yalnızca bir eğitim kurumu olmadığını; fedakârlığın, vefanın ve gönüllülüğün yaşayan bir hikâyesi olduğunu bir kez daha gösterdi.
Yüzyıl önce bu topraklara camiyle gelen Müslümanlar, bugün okullarıyla, kaliteli eğitimleriyle ve insanlığa yön veren vizyonlarıyla geliyorlar.
Bu vizyonun ardında, Hizmet Hareketi gönüllülerinin ışık saçan çabaları var.
AUF Eğitim Direktörü Deniz Erdoğan, 20. yıl programında konuşmasını “nehir” metaforuyla özetledi:
“Torrens Nehri’nin ilk damlaları gibi, Pinnacle da küçük bir fikirle başladı.
Bugün o fikir, hizmetin, öğrenmenin ve toplumsal ruhun nehri hâline geldi.”
Erdoğan, Bediüzzaman Said Nursî’nin “Akıllar bilimle, kalpler imanla aydınlanmalıdır” sözünü hatırlatarak, Fethullah Gülen Hocaefendi’nin vizyonundan doğan bu kurumların ilimle maneviyatı birlikte taşıdığını vurguladı.
Bir kanadı eğitim, ilim, irfan; diğeri ahlaki sorumluluk.
Ve sadece kendi hayatlarında değil, çevrelerine de iyiliği yaymanın azmi.
Bu tablo, bir bakıma yüzyıl önceki o küçük Afgan deveci cemaatin duasının kabul olmuş hâlidir.
Bir zamanlar göçmen olan Müslümanlar, bugün bu toprakların kültür, eğitim ve medeniyet birikimine katkı sunan asli unsurları hâline geldiler.
Ama tüm bu hikâyelerin mayası ise; fedakârlık ve vefa!
Sözle değil eylemle.
20. yıl yıla taşıyan, emeği geçen herkesin davet edilmesi ayrı bir takdir vesilesiydi.
Hocaefendi’nin Avustralya ziyaretinde onu ilk karşılayanlardan Hulusi Ağabey’in bastonuyla sahneye çıkışı, sayın Orhan Çiçek’in hatırlanması, vefa adına takdir edici nokta.
Yıllarını bu kuruma adamış, ciddi rahatsızlık geçirmiş A.Muttalip Hoca’nın desteğe rağmen sahneye çıkıp plaketini alması, unutulmaz bir başka tablo.
Yirmi yıl…
Belki bir ömür değil ama bir medeniyetin, bir çabanın filiz vermesi için kıymetli bir süre.
Bir zamanlar bu topraklarda devenin izini süren Müslümanlar, bugün aynı inançla bilgiye, bilime ve insana yön veriyorlar.
Ve belki de bu yüzden törenin sonunda herkesin dilinde aynı cümle dolaşıyordu:
“Pinnacle sadece öğretmiyor; sevgi, umut ve paylaşmayı inşa ediyor.”
Azim ve fedakârlıkla bugünlere gelen Pinnacle Eğitim Kurumları’nın, 20. kuruluş yılı vesilesiyle Adelaide’deydik.
Her gelişimde bu şehirden Sydney’e farklı duygularla dönerim;
belki toprağının derinlerinde yankılanan kadim seslerden ve tarihi geçmişten, belki de mazlumların hikâyeleriyle yoğrulmuş belde oluşundan…yılınız kutlu olsun, Pinnacle’liler. e.cansever@zamanaustraila.com.au
