Zulüm bütün ailemi vurdu: Kocam hapiste, dokuz kardeşiz yedisi işini kaybetti

Şu zamana kadar  Alllahin bana verdiği hayat içerisinde ne bir insan incittim, değil insan bir hayvanı bile incitmekten çekinen, ayağı kırılmış bir kedi için günlerce ızdırap çeken bir insanım.. Bunları marifet olsun diye söylemiyorum.. İnandığım dinim bana insan olmamı söylüyor. Yol arkadaşım, çocuklarımın babası, eşim de tıpkı benim gibi bir Anadolu çocuğu..

Yokluk içinde yaşamış, okumuş ..Naif, hassas.. Vatanı milleti için güzel insanlar yetiştirmek adına ömrünü öğretmenliğe adamış biri.. Zaman zaman yaşadıkları sıkıntıları, ne zorluklar ile okuduğunu anlattığı zaman çok duygulanır ağlardı.. Ülkemizin geleceği için nesli için çalışır, temiz ahlaklı dürüst namuslu  evlatlar yetiştirmek için elinden geleni yapardı..

“Bir insanı kurtarmak bütün insanlığı kurtarmak gibidir” cümlesini hayatına rehber edinmişti.. Dünya ihtişamından uzak sade bir hayatımız vardı.. Bir de rabbimin bahşettiği 2 evladımız.. Ülkemde 15 Temmuz 2016’da yaşanan şiddetle lanetlediğim bir darbe girişimi oldu ve herşey alt üst hale geldi. Bunun üzüntüsünü açısını yaşarken 26 Temmuz sabahı evimin kapısı şiddetli biçimde çaldı. 8 polisin evime girip evi alt üst edip aradılar.

Eşimi götürmeleri, bir terörist gözü ile  bakmaları beni ve çocuklarımı derinden yaraladı.
Ve hiç bir açıklama yapılmadan eşimi 15 gün göz altında tuttular..15 gün boyunca hiç göremedik.. Şimdi 5 aydır tutuklu..
Bir mahkemesi bile olmadı. İşini, hayatını, özgürlüğünü elinden aldılar.. Bu 5 ay içerisinde maddi manevi sıkıntılar yaşadık, yaşıyoruz. Pskolojik baskılar altındayız. Mahallenin baskısı yüzünden taşınmak zorunda kaldık. Hasret, acı, gözyaşı artık hayatımızın bir parçası oldu..Çocuklarım artık yaşayıp yaşamadıklarının farkında değiller. Oğluma, “nasılsın” dediğim zaman, “çok şükür en azından nefes almamıza izin veriyorlar” diyor…

Babalarının tutuklanması, okullarının kapatılması, başka okula geçmeleri, arkadaşlarından ayrılmaları, yeni geçtikleri okulda “terörist adamın çocukları” gözüyle bakılmaları, çocuklarımı çok yıprattı. Hayattan soğudular. Ayakta zor duruyoruz. Evin hem anası hem babası oldum.

Ailem içinde de aynı sıkıntıyı yaşıyoruz.. 9 kardeşiz.. Yedisi, işini diplomasını kaybetti.. Ayakta durmaya çalışıyorlar.. Ama bu yaşananlara rağmen vicdanım çok rahat.. Çünkü biz hiç kimseye zarar vermedik..Zulüm etmedik..incitmedik. Anlatacak o kadar çok şey varki.. Kelimeler az kalıyor.. Yüzlerce arkadaşım benimle aynı durumda. Ama bizim vicdanımız çok rahat ve ümidimi hiç bir zaman yitirmedim.. Rabbim hepimizin yar ve yardımcısı olsun..

Şu zamana kadar  Alllahin bana verdiği hayat içerisinde ne bir insan incittim, değil insan bir hayvanı bile incitmekten çekinen, ayağı kırılmış bir kedi için günlerce ızdırap çeken bir insanım.. Bunları marifet olsun diye söylemiyorum.. İnandığım dinim bana insan olmamı söylüyor. Yol arkadaşım, çocuklarımın babası, eşim de tıpkı benim gibi bir Anadolu çocuğu..

Yokluk içinde yaşamış, okumuş ..Naif, hassas.. Vatanı milleti için güzel insanlar yetiştirmek adına ömrünü öğretmenliğe adamış biri.. Zaman zaman yaşadıkları sıkıntıları, ne zorluklar ile okuduğunu anlattığı zaman çok duygulanır ağlardı.. Ülkemizin geleceği için nesli için çalışır, temiz ahlaklı dürüst namuslu  evlatlar yetiştirmek için elinden geleni yapardı..

“Bir insanı kurtarmak bütün insanlığı kurtarmak gibidir” cümlesini hayatına rehber edinmişti.. Dünya ihtişamından uzak sade bir hayatımız vardı.. Bir de rabbimin bahşettiği 2 evladımız.. Ülkemde 15 Temmuz 2016’da yaşanan şiddetle lanetlediğim bir darbe girişimi oldu ve herşey alt üst hale geldi. Bunun üzüntüsünü açısını yaşarken 26 Temmuz sabahı evimin kapısı şiddetli biçimde çaldı. 8 polisin evime girip evi alt üst edip aradılar.

Eşimi götürmeleri, bir terörist gözü ile  bakmaları beni ve çocuklarımı derinden yaraladı.
Ve hiç bir açıklama yapılmadan eşimi 15 gün göz altında tuttular..15 gün boyunca hiç göremedik.. Şimdi 5 aydır tutuklu..
Bir mahkemesi bile olmadı. İşini, hayatını, özgürlüğünü elinden aldılar.. Bu 5 ay içerisinde maddi manevi sıkıntılar yaşadık, yaşıyoruz. Pskolojik baskılar altındayız. Mahallenin baskısı yüzünden taşınmak zorunda kaldık. Hasret, acı, gözyaşı artık hayatımızın bir parçası oldu..Çocuklarım artık yaşayıp yaşamadıklarının farkında değiller. Oğluma, “nasılsın” dediğim zaman, “çok şükür en azından nefes almamıza izin veriyorlar” diyor…

Babalarının tutuklanması, okullarının kapatılması, başka okula geçmeleri, arkadaşlarından ayrılmaları, yeni geçtikleri okulda “terörist adamın çocukları” gözüyle bakılmaları, çocuklarımı çok yıprattı. Hayattan soğudular. Ayakta zor duruyoruz. Evin hem anası hem babası oldum.

Ailem içinde de aynı sıkıntıyı yaşıyoruz.. 9 kardeşiz.. Yedisi, işini diplomasını kaybetti.. Ayakta durmaya çalışıyorlar.. Ama bu yaşananlara rağmen vicdanım çok rahat.. Çünkü biz hiç kimseye zarar vermedik..Zulüm etmedik..incitmedik. Anlatacak o kadar çok şey varki.. Kelimeler az kalıyor.. Yüzlerce arkadaşım benimle aynı durumda. Ama bizim vicdanımız çok rahat ve ümidimi hiç bir zaman yitirmedim.. Rabbim hepimizin yar ve yardımcısı olsun..

Şu zamana kadar  Alllahin bana verdiği hayat içerisinde ne bir insan incittim, değil insan bir hayvanı bile incitmekten çekinen, ayağı kırılmış bir kedi için günlerce ızdırap çeken bir insanım.. Bunları marifet olsun diye söylemiyorum.. İnandığım dinim bana insan olmamı söylüyor. Yol arkadaşım, çocuklarımın babası, eşim de tıpkı benim gibi bir Anadolu çocuğu..

Yokluk içinde yaşamış, okumuş ..Naif, hassas.. Vatanı milleti için güzel insanlar yetiştirmek adına ömrünü öğretmenliğe adamış biri.. Zaman zaman yaşadıkları sıkıntıları, ne zorluklar ile okuduğunu anlattığı zaman çok duygulanır ağlardı.. Ülkemizin geleceği için nesli için çalışır, temiz ahlaklı dürüst namuslu  evlatlar yetiştirmek için elinden geleni yapardı..

“Bir insanı kurtarmak bütün insanlığı kurtarmak gibidir” cümlesini hayatına rehber edinmişti.. Dünya ihtişamından uzak sade bir hayatımız vardı.. Bir de rabbimin bahşettiği 2 evladımız.. Ülkemde 15 Temmuz 2016’da yaşanan şiddetle lanetlediğim bir darbe girişimi oldu ve herşey alt üst hale geldi. Bunun üzüntüsünü açısını yaşarken 26 Temmuz sabahı evimin kapısı şiddetli biçimde çaldı. 8 polisin evime girip evi alt üst edip aradılar.

Eşimi götürmeleri, bir terörist gözü ile  bakmaları beni ve çocuklarımı derinden yaraladı.
Ve hiç bir açıklama yapılmadan eşimi 15 gün göz altında tuttular..15 gün boyunca hiç göremedik.. Şimdi 5 aydır tutuklu..
Bir mahkemesi bile olmadı. İşini, hayatını, özgürlüğünü elinden aldılar.. Bu 5 ay içerisinde maddi manevi sıkıntılar yaşadık, yaşıyoruz. Pskolojik baskılar altındayız. Mahallenin baskısı yüzünden taşınmak zorunda kaldık. Hasret, acı, gözyaşı artık hayatımızın bir parçası oldu..Çocuklarım artık yaşayıp yaşamadıklarının farkında değiller. Oğluma, “nasılsın” dediğim zaman, “çok şükür en azından nefes almamıza izin veriyorlar” diyor…

Babalarının tutuklanması, okullarının kapatılması, başka okula geçmeleri, arkadaşlarından ayrılmaları, yeni geçtikleri okulda “terörist adamın çocukları” gözüyle bakılmaları, çocuklarımı çok yıprattı. Hayattan soğudular. Ayakta zor duruyoruz. Evin hem anası hem babası oldum.

Ailem içinde de aynı sıkıntıyı yaşıyoruz.. 9 kardeşiz.. Yedisi, işini diplomasını kaybetti.. Ayakta durmaya çalışıyorlar.. Ama bu yaşananlara rağmen vicdanım çok rahat.. Çünkü biz hiç kimseye zarar vermedik..Zulüm etmedik..incitmedik. Anlatacak o kadar çok şey varki.. Kelimeler az kalıyor.. Yüzlerce arkadaşım benimle aynı durumda. Ama bizim vicdanımız çok rahat ve ümidimi hiç bir zaman yitirmedim.. Rabbim hepimizin yar ve yardımcısı olsun..

Şu zamana kadar  Alllahin bana verdiği hayat içerisinde ne bir insan incittim, değil insan bir hayvanı bile incitmekten çekinen, ayağı kırılmış bir kedi için günlerce ızdırap çeken bir insanım.. Bunları marifet olsun diye söylemiyorum.. İnandığım dinim bana insan olmamı söylüyor. Yol arkadaşım, çocuklarımın babası, eşim de tıpkı benim gibi bir Anadolu çocuğu..

Yokluk içinde yaşamış, okumuş ..Naif, hassas.. Vatanı milleti için güzel insanlar yetiştirmek adına ömrünü öğretmenliğe adamış biri.. Zaman zaman yaşadıkları sıkıntıları, ne zorluklar ile okuduğunu anlattığı zaman çok duygulanır ağlardı.. Ülkemizin geleceği için nesli için çalışır, temiz ahlaklı dürüst namuslu  evlatlar yetiştirmek için elinden geleni yapardı..

“Bir insanı kurtarmak bütün insanlığı kurtarmak gibidir” cümlesini hayatına rehber edinmişti.. Dünya ihtişamından uzak sade bir hayatımız vardı.. Bir de rabbimin bahşettiği 2 evladımız.. Ülkemde 15 Temmuz 2016’da yaşanan şiddetle lanetlediğim bir darbe girişimi oldu ve herşey alt üst hale geldi. Bunun üzüntüsünü açısını yaşarken 26 Temmuz sabahı evimin kapısı şiddetli biçimde çaldı. 8 polisin evime girip evi alt üst edip aradılar.

Eşimi götürmeleri, bir terörist gözü ile  bakmaları beni ve çocuklarımı derinden yaraladı.
Ve hiç bir açıklama yapılmadan eşimi 15 gün göz altında tuttular..15 gün boyunca hiç göremedik.. Şimdi 5 aydır tutuklu..
Bir mahkemesi bile olmadı. İşini, hayatını, özgürlüğünü elinden aldılar.. Bu 5 ay içerisinde maddi manevi sıkıntılar yaşadık, yaşıyoruz. Pskolojik baskılar altındayız. Mahallenin baskısı yüzünden taşınmak zorunda kaldık. Hasret, acı, gözyaşı artık hayatımızın bir parçası oldu..Çocuklarım artık yaşayıp yaşamadıklarının farkında değiller. Oğluma, “nasılsın” dediğim zaman, “çok şükür en azından nefes almamıza izin veriyorlar” diyor…

Babalarının tutuklanması, okullarının kapatılması, başka okula geçmeleri, arkadaşlarından ayrılmaları, yeni geçtikleri okulda “terörist adamın çocukları” gözüyle bakılmaları, çocuklarımı çok yıprattı. Hayattan soğudular. Ayakta zor duruyoruz. Evin hem anası hem babası oldum.

Ailem içinde de aynı sıkıntıyı yaşıyoruz.. 9 kardeşiz.. Yedisi, işini diplomasını kaybetti.. Ayakta durmaya çalışıyorlar.. Ama bu yaşananlara rağmen vicdanım çok rahat.. Çünkü biz hiç kimseye zarar vermedik..Zulüm etmedik..incitmedik. Anlatacak o kadar çok şey varki.. Kelimeler az kalıyor.. Yüzlerce arkadaşım benimle aynı durumda. Ama bizim vicdanımız çok rahat ve ümidimi hiç bir zaman yitirmedim.. Rabbim hepimizin yar ve yardımcısı olsun..