Cadı avında tutuklanan ve iki bebeğini cezaevinde kaybeden Nurhayat Yıldız: Şimdi gecikmiş adaleti bekliyorum

29 Ağustos 2016’da tutuklanan ve cezaevindeyken ikiz bebeklerini kaybeden ev hanımı Nurhayat Yıldız bebeklerini kaybettiği o günleri ailesine gönderdiği mektupta anlattı.

15 Temmuz 2016 darbe teşebbüsü bahanesiyle Hizmet Hareketi mensuplarına yönelik başlatılan cadı avında tutuklanan ve bebeğini cezaevinde ilk kaybeden anne olan Yıldız, o günlerde 3 aylık hamileydi.

Bebeğinin cinsiyetini öğrenmek üzere doktor kontrolüne giderken Samsun’un 19 Mayıs ilçesinde yolda gözaltına alındı.İkizleri olacağını hapse girdiğinde öğrendi, fakat bu sevinci uzun sürmedi. Bebekler 19 haftalıkken anne karnında öldü. Mektubunda, “Bebeklerim cezaevi şartlarına, strese dayanamadı.” diye yazan Yıldız tutuklandığı günden bebeklerini kaybettiği ana kadar yaşadıklarını mektupta ayrıntılarıyla anlatıyor.

Yıldız hamile bir kadın olarak tuvaletin önünde yerde uyumaya mecbur bırakıldı. Sinop Kapalı Cezaevi’nde kaldığı 10 kişilik koğuşta kendisiyle birlikte 22 kişi, bir de bebek vardı. Hastanede yattığı odanın camının kulpu söküldü. Verilen ilaç yüzünden düşük yaptığını belirten Yıldız  aylarca bu travmayı atlatamadı. 6 ay depresyondaydı.

Nurhayat Yıldız’ın el yazısıyla avukatına yazdığı mektup, avukatı aracılığıyla bilgisayara geçirilip aile yakınlarına gönderildi. Daha sonra Yıldız’ın avukatı da tutuklandığı için Bold, mektubun orijinali yerine bilgisayara geçirilmiş halini yayımladı.

Fotoğraf yasağı olduğu için üç yıldır ailesine cezaevinde çekilmiş hiçbir fotoğrafını gönderemeyen Yıldız, yasak kalkınca son mektubunda 2 karesini de gönderdi.

“29.08.2016 tarihinde üç aylık hamileliğim sebebiyle Samsun’da özel bir hastaneye giderken otobüsüm durduruldu. Emniyet’e götürüldüm. Orada hakkımda arama kararı olduğunu öğrendim.

Saat öğlen gibiydi. 17:00’a kadar bekletildim. Sinop’tan gelen bir polis ekibiyle Sinop’a götürüldüm. Mide bulantılarım vardı. Yemek yiyemiyordum, Emniyet’te sadece çorba içtim. 19:00 gibi Sinop’taydık, fakat benim halim kalmamıştı, yorgunluktan kasılmalarım oluyordu.

Beni getiren polisler adli kontrol ile salıverileceğimi, çünkü özel bir durumum olduğunu söylemişlerdi, fakat öyle olmadı. Üç saat bekletildim, yorgunluğa dayanamadım, bir odaya geçip dinlenebileceğimi söylediler.

Biraz uzandım. Sonrasında hâkim bey gelmiş, mahkemeye çıkarıldım. Neyle suçlandığımı sordum. ‘Bylock’ dedi hâkim bey. Kesinlikle böyle bir program kullanmadığımı, ilk defa duyduğumu söyledim. Fakat 10 dakikada karar verildi ve tutuklandım.

Ailem dışarıda perişandı. ‘Aç mısın?’ dediler. Olayın şokundan saatlerce bir şey yemediğim halde iştahım yoktu. Kasılmam vardı. Sonrasında prosedürler uygulanarak cezaevine gönderildim.

Saat 24:00’ü geçiyordu, tecride koyuldum. Öyle bir şok yaşadım ki bebeğimin sağlığından endişe ediyordum. Ertesi gün 30 Ağustos’tu. Bayram sebebiyle beni koğuşa almadılar.

Bir gece daha tek başıma kalmak zorunda kaldım. Bu süre zarfında sürekli ağlıyordum. Üzüntüden yemek yiyemedim. Çarşamba günü 11:00 gibi beni koğuşa aldılar.

Normalde 10 kişilik koğuşta benimle birlikte 22 kişiydik. Koğuş iki katlıydı, üst kat yemekhaneydi. Üst katta yatacak yer olmadığı için alt katta üç kişi ve bir bebek tuvaletin önünde yerde yatmak zorunda kaldık.

Alt kat yemekhane olarak geçiyormuş, burada yatmak yasakmış. Ben bunu aylar sonra öğrendim, fakat biz mecburduk. Çünkü yukarıda da yerde yataklar vardı.

Mide bulantılarım devam ediyordu, cezaevinin yemeklerini yiyemiyordum. Dilekçeler yazdım, durumumu belirttim, hiçbir şekilde geri dönülmedi savcılıktan. İki kilo verdim, 63 kiloya düştüm. Tutuklandığımın haftası bebeğimin sağlığından endişe ettiğim için perşembe revire çıkarıldım. Cuma kontrole götürüldüm. Kontrolde iki tane kalp atışı duydum. Orada bebeklerimin ikiz olduğunu öğrendim, çok mutlu oldum.

Ultrason çıktısındaki resimleri hemen dosyaya koydular, resimlerine bakamadım bile. Artık daha çok dikkat etmem gerekiyordu kendime. Cezaevi şartları bu hamileliğe uygun değildi. Onlar için besleyici şeyler yemem gerekiyordu.

Üzüntü ve stres içerisindeydim zaten. Dilekçe yazdım savcılığa, yine bir dönüş olmadı. 26 güne yakın A2 koğuşunda kaldım, sonrasında A1 koğuşuna geçirildim. Ben tahliye beklerken baktım iyice yerleştiriliyorum, bir kez daha yıkıldım. Koğuştaki arkadaşlar yemek yemem gerektiğini söylüyorlardı sürekli. 26 Eylül’de revire çıktım, aylık kontrol için sevk yaptırdım. Çünkü dışarıda da kontrollere düzenli gidiyordum, hiçbir sorun yoktu.

17 haftalık olduklarından hareket ettiklerini hissettim. Çok güzel bir duyguydu. Canım mandalina çekiyordu, kantin formuna dört-beş kere yazdım, gelmedi. Onun yerine limon yiyordum. 4 Ekim’de kontrole götürüldüm. Birkaç gündür anormallikler hissediyordum. İçim huzursuzdu. Hareketlerini birkaç kez hissettim, sonra hissetmedim. Ultrasona koyulduğumda hareketlerini en son ne zaman hissettiğimi sordu doktor. Birkaç gün olduğunu söyledim. İkisi de exs olmuş, dedi. Şoke oldum ağlayamadım bile.

Cezaevinde ikiz olduğunu öğrendiğim bebeklerimi bir ay sonra cezaevinde kaybettim. Doktor ‘almamız gerekiyor’ dedi. Ben ‘bir yanlışlık vardır, belki yaşıyorlardır’ dedim. Ayrıntılı ultrasona gönderdi, sonuç değişmedi.

Çok acıydı. Bebeklerim cezaevi şartlarına, üzüntüye, strese daha fazla dayanamadı. Dilekçelerde demiştim dayanamadığımı ama önemsenmedim. Aileme haber verildi, annem refakatçi olarak yanımda kaldı.

Doktor ‘düşük yapmanı bekleyeceğiz, kürtaj yapamayız’ dedi. Salı gün akşam yatış yaptılar, ilaç vermeye başladılar. Çarşamba sabah hiçbir değişiklik yoktu. Doktor ‘düşük yapmanı beklememiz bir hafta sürebilir’ dedi.

Durumumu dilekçeyle savcılığa bildirdim, çünkü o psikoloji ile cezaevine dönmek istemiyordum. Adli kontrol verilmesini istedim. Aradan çok geçmeden 15:00’te düşük yaptım.

Hâlâ cinsiyetlerini bilmediğim bebeklerimi kaybettim. Ailem perişandı. Ağabeyim benimle görüşemeyeceğini bildiği halde gece yarılarına kadar servisin kapısında bekledi.

Bebeklerimi kaybettikten sonra yattığım odanının camının kulpu söküldü. Normalde yatağa kelepçeliyorlarmış onu yapmadılar. Bunu bilmek bile bana çok ağır geldi.

Perşembe akşam defalarca istediğim mandalinayı ağabeyim getirdi, fakat ben ağlamaktan yiyemedim. Çünkü onlar bilmiyordu defalarca istediğimi, bir iki tane yiyebildim.

Cuma günü sabah taburcu oldum. Odada annemle vedalaştık. Servisin kapısında ağabeyim bekliyordu. Askerler ve gardiyanlar beni hastanenin arka kapısından çıkardılar. Annem aşağıya inemedi, eminim yüreği dayanmadı. Çünkü o bir anneydi. Ben de artık anneydim, onu anlamaya başlamıştım. Evladının kayıp gitmesi nasıl bir duygu bir duygu hissetmiştim, canından can gitmesi.

Cezaevi otobüsüne bindirildim. Ağabeyim el sallıyordu, ben de ona sallıyordum, güçlü görünmeye çalışıyordum. Otobüs çalıştı, hareket edecekti artık. Ağabeyim ellerini yüzüne getirdi, ağlamaya başladı, bana fark ettirmemeye çalışıyordu, orada bulunan banka oturdu, otobüs hareket etti. 10 ay geçti, ben hâlâ o sahneyi hatırladıkça ağlıyorum.

Hamile çıktığım cezaevine acılarla geri döndüm. Kolay atlatabileceğimi zannettim, fakat öyle olmadı. Yemek yeyip karnım şiştiğinde kendimi hamile zannediyordum, kahroluyordum. Karnım şişmesin diye kendimi hamile zannetmemek için kendimce rejim yaptım aylarca. Doğumdan sonra kontrole götürülene kadar bebeklerim hâlâ karnımda hareket ediyorlar duygusuyla yaşadım 1,5 ay.

Savcıya ifade vermeden tutuklandım, fakat bebeklerimi kaybettikten sonra Ekim 18’inde apar topar ifadeye çağrıldım. İfadeye başlar başlamaz ‘İsim söyle seni cezaevi gitmeden evine göndereyim’ dedi savcı bey. Bildiğim her şeyi samimi bir şekilde anlattım. Dilekçelerle mağduriyetimi bildirdiğimi, dönüş olmadığını söyledim. ‘Hamile olman salıverilmene sebep değil’ dedi savcı bey. ‘Eğer bildiğim başka bir şey olsa neden söylemeyeyim, yardımcı olun lütfen’ dedim. Ben o kurumda sadece ekmeğim için çalıştığımı söyledim. ‘Sen bize yardımcı olmadın ki, biz sana yardımcı olalım’ dedi ve cezaevine geri gönderildim.

6 ay depresyonda yaşadım. Gündüz 15:00’e kadar, bazen daha fazla uyuyordum. Çocuğu olan anneleri mağduriyetten dolayı tahliye ettiler, fakat beni yaşadığım o kadar mağduriyete rağmen tahliye etmediler.

10 ay sonra iddianamem geldi. 23 Mayıs’ta ilk mahkemem oldu. 28.06.2017 tarihinde ben dilekçe vermediğim halde kurum tarafından psikiyatriye çağrıldım. Yaşadıklarımı anlattım. Doktor ilaç kullanmaya ihtiyacınız var dedi, ben istemedim. Aylarca nasıl baş ettiniz bu yaşadıklarınızla, dedi. İlaç benim için çözüm değildi.

11’inci ayın içerisindeyim. Yargılandığım davada itirafçı olan bir kişi, aynı zamanda pişmanlık yasasından faydalanmış şu an serbest. Bylock indirdiğini kabul ediyor, fakat ‘kullanmadım’ diyor. Kullanıp kullanmadığına nasıl inanıyor, bu programın içeriği gelmiyor ki. Bir şey bana göre suçsa suçtur. Kişiye göre değiştirilemez. Aynı suçlamalar çocuklu annelerde de vardı, ancak onlar tahliye edilirken ben hiç önemsenmedim.

Patoloji sonucunda bebeklerimin vefat etmesine sebep olacak fizyolojik bir bulguya rastlanmadı. Bebeklerimi üzüntünden, stresten, şahsıma uygulanan haksız muameleden kaybettim. Şimdi gecikmiş adaleti bekliyorum.