Cezası bittiği halde tahliye edilmeyen KHK’lı TRT spikeri Hamza Günerigök, tutuklu bulunduğu Osmaniye T Tipi Cezaevinden mektup yazarak rehin alındıklarını söyledi.
Yaklaşık 4 yıldır cezaevine olan TRT spikeri Hamza Günerigök, cezası dolduğu halde tahliye edilmiyor. Örgüt üyesi olduğu iddiasıyla 6 yıl 3 ay hapis cezasına çarptırılan Günerigök’ün yatması gereken süre Ağustos 2020’de bitti. Ancak hala tahliye edilmedi.Hamza Günerigök, tutuklu bulunduğu Osmaniye 1 Nolu T Tipi Kapalı Cezaevinden mektup yazarak 4 yıldır cezaevinde yaşadıklarını ve ikinci kez hukuksuzluğa maruz kaldığını yazdı. Hakkında hiçbir delil olmamasına rağmen cezaevinde olduğunu belirten Günerigök, “Bu enkazın ortasında kendimden bahsetmekten utanıyorum. 45 aydır hiçbir somut gerekçe gösterilmeden tutukluyum. Yerel mahkemenin verdiği ceza süresi dolduğu halde, tahliye edilmiyorum. Gerekçe henüz onaylanmış bir cezamın bile olmaması. Ne hükümlü, ne tutuklu, bir tür rehin alınma hali. Ve maalesef bu durumda olan tek kişi de değilim” dedi.
Jailed Journo’nun haberine göre yeni doğan kızını hapishanede ilk defa görüş gününde gördüğünü anlatan Gök, “Bana ulaşmak, yanıma gelmek istiyor kızım. Elini uzatıyor: Cam! Tutup sarılmak istiyorum kızıma; aramızda geçit vermeyen koca bir cam! Camı buğulandırıp bir kalp çiziyorum. Bir camın arkasında da olsa onun için atan bir kalp olduğunu bilmesi için. Parmak uçlarını camın üzerinde dolaştırıyor. Kirli, buğulu bir hapishane camına, sevdiklerimize dokunurcasına dokunuyoruz. Fazlası yok! Fazlası yasak!” ifadelerini kullandı.Kadınlar kısmının önünden geçerken bir çocuğun sesini de duyduğunu aktaran Günerigök, “Sımsıkı kapalı bir koğuşun demirden kapısının arkasında bir çocuk sesi.. ’’Kapıyı aç, kapıyı aç!’’ diye bağırıyor küçük bir çocuk. Minik avucunun içiyle kapıya vurduğunu duyuyorum sonra. Annesiyle beraber bir hapishane kapısının arkasına kitlenmiş bir çocuk. Yeryüzündeki hangi suç, hangi günah bir annenin çocuğuyla beraber bir kapının ardında tutulmasını haklı kılabilir ki?” diye soruyor.
ÜZERİNDEN KAFKA’NIN KİTABI ÇIKTI
Hamza Günerigök, sosyal medya hesaplarından darbe karşıtı olduğunu kamuoyuna duyurduğu halde halde “silahlı terör örgütü üyesi olmak” iddiasıyla 15 Temmuz 2016’dan sonra hakkında yakalama kararı çıkarıldı. 30 Ocak 2017’de tutuklanmasına karar verildi. Gözaltına alındığında üzerinden çıkan eşyalar; Kafka’nın bir kitabı, Can Yayınları’nın öykü dergisi, yazdığı iki öykü taslağı, defter ve kalemdi.Ev aramasında kütüphanesindeki kitaplar tek tek incelendi. Kendisini tanımayan bir tanığın ifadesindeki “öyle olduğu söyleniyordu” söylemi suçlamalara delil sayıldı. Türkiye Radyo Televizyon Kurumu’ndaki (TRT) yapılanmasına ilişkin davada, 38 sanıkla birlikte “silahlı terör örgütü üyesi olmak” suçundan 6 yıl 3 ay ceza verildi.Savunmasında “Ben edebiyatı seven bir insan olarak gittiğim yerlerde, buluştuğum, ders verdiğim öğrencilerle, yayınlarımda hep şunu düşündüm. Bizi iyilik kurtaracak, dünyayı iyilik kurtaracak sayın hakim.” dedi. Günerigök, edebiyatla uğraşıyor, yazılarını ve şiirlerini Hece Dergisinde yayımlanıyordu. Eşi hamile iken tutuklanan Günerigök’ün şimdi 4 yaşındaki kızı babasını göremeden büyüdü.
İŞTE HAMZA GÜNERİGÖK’ÜN MEKTUBUNUN TAMAMI
“Altı ay sonra kızımı kirli, buğulu bir hapishane camının arkasından görüyorum. Tam da evlilik yıl dönümümüzde bir kızımız olacağını öğrenip sevinmiştik. Kızım annesinin karnında bir umut olarak büyüyor, henüz dünyanın ne ürkütücü uğultularla ne korkutucu zulümlerle dolu olduğunu bilmeden.
“BİR GECE YARISI KHK’SI İLE İŞTEN ATILDIK”
Basın kartlarımız sorgusuz sualsiz iptal edilmiş, bir gece yarısı KHK’sıyla işlerimizden atılmıştık. Ama umudumuzu diri tutuyorduk. ‘’Yanlış hesap Bağdat’tan dönerdi.’’ Bağdat o eski Bağdat değildi kuşkusuz. Harun Reşid’in masallarda tebdil-i kıyafet halkının arasında dolaştığı barış kenti hiç değildi. Fakat bir darbı meselin ötesinde anlam yüklüydü bu söz. Öyle olmadı, yanlış hesap hiçbir dönemeçten dönmedi. Ha bire oydu açtığı yaraları.
“KIZIM CAMIN ARKASINDA BİR SERÇE GİBİ ÇIRPINIYOR”
Kızım doğduğunda çoktan tutuklanmış bir hapishaneden başka bir hapishaneye ellerim kelepçeli sürülüyordum. Dördüncü yaşına adım atan kızımı şimdi 6 ay sonra bir kapalı görüş camının arkasından görüyorum. Ürkerek annesinin arkasına sığınıyor. Utanıyor, fotoğraflarından baba diye tanıdığı kişi şimdi dokunamadığı bir yakınlıkta bir camın arkasından ona bakıyor. Çocuklar da artık hapishanelerde kavuşmanın sınırlı zamanlar olduğunu, birazdan bir gardiyanın gelip onları dışarı çıkaracaklarını biliyorlar. Bana ulaşmak, yanıma gelmek istiyor kızım. Elini uzatıyor: Cam! Tutup sarılmak istiyorum kızıma; aramızda geçit vermeyen koca bir cam! Camın diğer tarafında kızım kanatlarını cama çarpıp her defasında geri düşen bir serçe telaşıyla yüzüme bakıyor. Yüzünde kendisi kadar küçük bir maske ve çaresizlik. Korona salgını nedeniyle, ayda bir 45 dakika yapabildiğimiz açık görüşlerimizde yok artık. Pes ediyor, uzatılan ahizeye de tek kelime etmeden oturup kalkıyor görüş camının önündeki pervaza.
Çaresizlik!
Bir camın arkasında tutsak edilmiş baba ne yapabilir kızı için? Camı buğulandırıp bir kalp çiziyorum. Bir camın arkasında da olsa onun için atan bir kalp olduğunu bilmesi için. Camın önünde yeniden ayağa kalkıp ışıl ışıl gözlerler önündeki kalbe tebessümle bakıyor. İşte beni daha aylarca hatta yıllarca ayakta tutabilecek tebessüm bu. Bir serçe tedirginliği ile yüreği çarpan kızımın tebessümü. Parmak uçlarını camın üzerinde dolaştırıyor. Kirli, buğulu bir hapishane camına, sevdiklerimize dokunurcasına dokunuyoruz. Fazlası yok! Fazlası yasak! Önümüzde gittikçe silinen kalbe bakıyoruz. Ve hala ilk günkü kadar dünyayı sevginin kurtaracağına inanıyorum. İnanmalı mıyım? Bu, böyle daha ne kadar sürebilir?
Görüş bitiyor, bir daha birbirimizi ne zaman görebileceğimizi, bir sonraki görüşün ne zaman olacağını bilmeden ayrılıyoruz. Kızım muhtemelen bir sonraki görüşe kadar bir kapalı görüş camına parmak ucuyla çizilmiş bir kalple hatırlayacak beni.
“KAPIYI AÇ, KAPIYI AÇ DİYE BAĞIRIYOR BİR KÜÇÜK ÇOCUK”
Koğuşa gelirken kadınlar kısmının koridorundan geçiyoruz. Sımsıkı kapalı bir koğuşun demirden kapısının arkasında bir çocuk sesi.. ’’Kapıyı aç, kapıyı aç!’’ diye bağırıyor küçük bir çocuk. Minik avucunun içiyle kapıya vurduğunu duyuyorum sonra. Annesiyle beraber bir hapishane kapısının arkasına kitlenmiş bir çocuk. Yeryüzündeki hangi suç, hangi günah bir annenin çocuğuyla beraber bir kapının ardında tutulmasını haklı kılabilir ki? Hızla geçiyoruz koridordan, çocuğun haykırışı bir bıçak kadar keskin! Keşke diyorum, yeryüzünde tüm kapılar yıkılsa.Koğuşa döndüğümde bir bankada hesap açtırıp bir sendikaya üye olduğu için 3 yıldır tutuklu olan bir koğuş arkadaşım şimdi beş yaşında oğlunun sitemini anlatıyor. ‘’Anne, bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum babam yine gelmiyor. Ya da bir başka seferinde; ‘’her yerde aradım, babamı yine bulamadım.’’
Aramak! Bekleyiş! Çocukların çaresiz bekleyişi!
“AYNI ACIYLA HEP BERABER SUSUYORUZ. ÖLÜM SESSİZLİĞİ”
Görüş sonrası, üzeri bile tel örgülerle kapatılmış, daracık gri beton avluda oturuyoruz. Mustafa hocanın gözleri dolu. Bir görüş sonrası hüznünden daha büyük bir şey bu. ‘’Ne oldu?’’ diyorum. ‘’Abim’’ diyor, boğazı düğümlenerek. Mustafa’nın abisi de onun gibi öğretmen, bir başka memleket hapishanesinde yaklaşık 3 yıldır tutuklu ve kronik kalp hastası. Kalp kapakçıkları daha önce değiştiği halde muayene bile edilmeden cezaevinde yatabilir raporu verilerek tutuklanmış. Anlatmaya devam ediyor. Her ay düzenli olarak doktor kontrolünde ilacının ayarlanması gereken abisi, korona salgınının yayılmasıyla 6 aydır kontrole götürülmemiş. En son koğuşta fenalaştığı için hastaneye kaldırılmış. Kalp rahatsızlığına bir de zatürre eklenmiş. Hastane dönüşünde ise en ağır hapishane koşullarının olduğu bir hücreye kapatılmış. 14 günlük karantina.. “Geçen hafta sabah sayımında gardiyanlar abimi yerde baygın bulmuşlar.’’ diyor. Doktorlar beyin kanaması geçirdiğini söylüyorlar. Mustafa’nın abisi şu an yoğun bakımda, bilinci kapalı ve tedaviye cevap vermiyor.
“KÖŞE YAZARIMIZIN MÜTHİŞ DUYARLILIĞI”
Salgın nedeniyle gazeteler bir gün geç veriliyor. Günün yani dünün gazetesine bakıyorum. Kelepçelenerek adliyeye götürülen bir grup kadının haberi kapkara puntolarla ‘’örgütün ablalarına neşter’’ başlığıyla veriliyor. Henüz neyle suçlandıkları belli olmadan, henüz hakim karşısına çıkmadan, henüz yargılanmadan, bunlara ihtiyaç bile duyulmadan bir grup kadın, medyanın ve propagandanın diliyle suçlu, terörist ilan edilerek haklarında katı bir hükme varılarak götürülüyor. Gazetenin kapkara puntolu haberinin yanında bir köşe yazarı (!) kendini şarkılara verdiğini, günü caz dinleyerek geçirdiğini söylüyor. Sıraladığı şarkılara bir de günü Paul Mccartney &Wings’in ‘’Silly love Songs’’uyla bitireceğini de ekliyor. Tebrikler doğrusu, insan kulaklarını ve gözlerini başka ne türlü tıkayabilir bilmiyorum. Ne kadar tuhaf bir tablo!
Doktrinin suçlu kılarak hapishanelere doğru götürüldüğü kadınlar, yani onlarla beraber çocuklar, yani onlardan sonra ıssız bir çöle dönüşecek evlerde başka çocuklar fonda ise köşe yazarımızın müthiş duyarlılığıyla(!) müthiş önerisi(!) Silly love songs .. Türkçesiyle; Aptal Aşk Şarkıları…Neşter! Ve müthiş körlük!
“BU ENKAZIN ORTASINDA KENDİMDEN BAHSETMEKTEN UTANIYORUM”
Bir savaş sonrası enkazından çıkan hikayeler gibi nereye dönsem acı bir manzara. Kelepçelenmiş kadınlar, babalar, kavuşamayan ve beklemeyi öğrenen çocuklar. Bir türlü bitmeyen mahkemelerde gittikçe derinleşen acılar. İnsanın sevdiklerini göremediği, onlara dokunamadığı, gökyüzüne bile tel örgüler çekilmiş tutsaklık günleri.Bu enkazın ortasında kendimden bahsetmekten utanıyorum. 45 aydır hiçbir somut gerekçe gösterilmeden tutukluyum. Yerel mahkemenin verdiği ceza süresi dolduğu halde, tahliye edilmiyorum. Gerekçe henüz onaylanmış bir cezamın bile olmaması. Ne hükümlü, ne tutuklu, bir tür rehin alınma hali.. Ve maalesef bu durumda olan tek kişi de değilim.
“TERÖRİST İLAN ETME BARBARLIĞINA İSYAN EDİYORUM”
Şayet bu, hukuk diye dayatılıyorsa buna isyan ediyorum. Doktrin kendi adına işlenen suçları haklı göstermeye ve yine doktrinin kendi çıkarları uğruna istediği kişiyi suçlu ve terörist ilan etme barbarlığına isyan ediyorum.
Adorno ‘’gözümüzdeki kıymık en iyi büyüteçtir’’ derken haklıydı. Sözde aydının ve propoganda aracına dönüşmüş medyanın modern köleleri olan gazetecilerinin hukuksuzluklarının boyutunu anlamasını beklemiyorum artık. Hukuksuzluk dönemlerinde yolu siyasallaşan mahkemelerden ve hapishane koridorlarından geçmeyenler kendi büyüteçlerinden yoksunlar.
Şu da kayıtlara geçmeli! Beklediklerimizin biz diri diri mezarlara gömülürken dönüp bakmamaları karşısında üzgünüm. Duvarlara geçen binlerce gün kadar üzgünüm.Ve bu satırlar sözün tesirinin olmadığı bir çağda beklentisizlik içinde yazılıyor. Söylemek istediğim hukukun hala o eski, sizin de bildiğiniz, örümcek ağı olduğu. Zayıfın takılıp kaldığı, güçlünün yani muktedirin delip geçtiği ağ…Bir gün hukuk, vicdan bu topraklara geri gelecekse kesilen başın benim olmasına razıyım. Ama çocuklar, ama kadınlar, ah çocuklar… Hepsi bu!”
Tutuklu Gazeteci
Hamza GÜNERİGÖK
Osmaniye 1 Nolu T Tipi Kapalı Cezaevi
